Her şey güllük gülistanlık olsaydı otuz dört yıl, bir ülkenin toplumsal ve siyasal tarihinde su gibi akıp giden bir zaman sayılabilirdi. Ancak her on yılda bir özgürlükleri orduya alınan bir ülkede edebiyatın ötesinde tartışılacak pek çok şey de olmalıdır. 68 in özgürlük rüzgârı Fransa dan Şili ye, Arjantin e baskılar ve darbelerle dağıtılırken Türkiye de 1971 de payına düşeni almıştı. Bir uçtan öte uca sindirilen ülke, iki üç yıllık siyasal baskıdan sonra görece de olsa ilk demokratik atılımlarını yapmaya başladı. Türkiye Yazarlar Sendikası da bu süreçte ilk adımlarını atabildi. Yine yazarlar tutuklanıyor, aydınlar üniversitelerinden uzaklaştırılıyor, gençler ipe çekiliyordu. Düşünce ve yaratım özgürlükleri kısıtlanan Türkiyeli yazarlar, kesintisiz söz ve yazı özgürlüklerinin korunması için bir yazar örgütüne gereksinim duydular. 4 Şubat 1974 te 70, şair ve yazarın ilk toplantısıyla TÜRKİYE YAZARLAR SENDİKASI kuruldu. Sendikanın ilk amacı, yazarlığı iş edinmiş kişilerin emeğini sermayeye karşı korumak ve hukuki, sosyal, kültürel, ekonomik temel hak ve özgürlükleri savunmaktı.